"Roma" - wielka wygrana tegorocznych Oscarów!

Alfonso Cuarón powraca do kin ze swoim nowym dziełem. "Roma" to film, który porównany został do dzieł geniusza włoskiego neorealizmu - Federica Felliniego. Reżyser trzeciej filmowej części Harrego Pottera i "Grawitacji" popisuje się teraz wyraziście i w pełni. Zabiera widza w nostalgiczną podróż ku własnemu dzieciństwu, przenosi do swojej ojczyzny - pełnego kontrastów Meksyku. Odpowiedzialny za reżyserię, scenariusz oraz zdjęcia Cuarón gwarantuje widzowi wizualne doznania i ich poseansową kontemplację.

Przez "Romę" prowadzi nas główna bohaterka - Cleo. Skromna, nieśmiała służąca, która pracuje dla rodziny z klasy średniej. Wydarzenia rozgrywające się w jej życiu nadają tempa fabule, natomiast punkty kulminacyjne sprowadzają się do wydarzeń w Meksyku lat 70-tych. Reżyser portretuje meksykańską klasę średnią, stopniowo zacierając granice między bohaterami.

Cuarón stworzył obraz wyrafinowany, elegancki, estetyczny, kameralny, a jednocześnie z wielkim rozmachem. Emocjonalną podróż w głąb tragicznych wydarzeń narodowych połączył z jednostkową historią o kobietach. Cleo i jej pracodawczyni - Sofi, w sposób wyjątkowy i subtelny zbliżają się do siebie, odkrywając siebie na nowo.  Ich wspólny ból po utracie ukochanych mężczyzn (którzy sami odeszli) jednoczy je. Reżyser stworzył bohaterki, które emanują szczerością i autentyzmem, co najmocniej przejawia się w zdjęciach. Każdy kadr jest osobnym obrazem, który nacechowany jest wyjątkowością detali. Długie ujęcia kręcone jedną kamerą, 360-stopniowe panoramy i ogrom przestrzeni, ani na chwilę nie dają poczucia wyobcowania, choć takie ogranie miejsca sprawia, że film staje się enigmatyczny.

Monochromatyczne barwy, które zastosował reżyser dają wybrzmieć głębi i emocjom. Pomimo szerokości obrazu, reżyser skupia naszą uwagę na detalach i nawet w najbardziej prozaicznej czynności odnajduje piękno. Scena inicjalna, w której Cleo zmywa podłogę, a wylewana woda łączy się w artystyczną mozaikę, nakreśla styl i klimat filmu.

gigazine.net

Motyw roli kobiety i jej pozycji w społeczeństwie wybrzmiewa tak wyraźnie również dlatego, że Cuarón umieścił w swoim filmie niewielu mężczyzn. Powodują problemy, unikają odpowiedzialności, chowają się za papierosowym dymem w nowym samochodzie.

Historyczne tło filmu oddaje dynamiczną sytuację w Meksyku tamtego czasu. Postrzegany w szerszym kontekście film staje się szczerym wyrazem relacji międzyludzkich, gdzie nie ma narodowych i klasowych podziałów, a jedynie wzajemna akceptacja i bliskość. Z filmu emanuje szczera nadzieja budowania wspólnoty opartej na solidarności. Empatyczny i czysty wizualnie obraz to głęboki oddech i chwila analizy własnego wnętrza oraz próba odnalezienia indywidualnej wrażliwości.

Warto zwrócić uwagę na przewijający się w całym filmie motyw wody, która staje się symbolem oczyszczenia; najbardziej wymowny wyraz ma tutaj zarówno scena inicjalna, jak i końcowa. Początkowo Cleo tylko zmywa podłogę i mimo poczucia bliskości i akceptacji przez pracodawczynię oraz dzieci, cały czas jest jedynie służącą. Relacje Cleo oraz rodziny stają się jednak coraz silniejsze, by doprowadzić do niesamowicie emocjonującej sceny końcowej. Główna bohaterka przełamuje swoje lęki, zapomina o własnej sferze komfortu, biegnie w wzburzone morze pełne spienionych fal, by uratować dwoje ze swoich podopiecznych. Film w sposób wyjątkowy i nienachalny staje się obrazem o kobiecości, miłości, bólu, trudzie życia codziennego, a to wszystko w przepięknej estetyce.

culturewhisper.com

Kino zaangażowane, które przez skromność wyrazu daje przestrzeń do indywidualnej wędrówki. Dopieszczona estetyka, wrażliwość na szczegóły, kameralne i oszczędne środki wyrazu, ale bogactwo treści i symboliki składają się na poczucie wszechogarniającego piękna i siły, jaką ma kino.