W podziwie dla kobiet „siedzących w domu"

Wiecie co?

To już 9 tydzień kiedy jestem pełnowymiarową „gospodynią domową”. Mam dwóch synów, męża i owczarka niemieckiego ( aktualnie się leni ). Piorę, sprzątam, gotuję ( codziennie dwa dania!), prasuję i zajmuję się dziećmi. Codziennie to samo, w kółko. Nieprawdopodobne jest to uczucie gdy wykonujesz ciągle te same prace a one się nie kończą. I do tego jeszcze nikt nie doceni Twoich starań o to by było czysto, pysznie i miło. Tak jakby pachnące koszulki same wskakiwały do szafy a obiad przywozili kurierzy z Pyszne.pl. Niektóre z Was się uśmiechną, a może nawet popatrzą z pogardą czytając ten artykuł bo wiele z Was żyje tak na co dzień i jest to normalne. I właśnie do Was się teraz zwracam – podziwiam Was! Ja dotychczas łączyłam pracę z domem i dzięki dobremu „ożenkowi” nie musiałam robić tych rzeczy sama. Przy dzieciach pomagała mi niania, w domu pomoc domowa a jedliśmy z mężem głównie na mieście w czasie pracy. Byłam nauczona, że jeśli wykonuję jakieś zadanie to na końcu czeka mnie jakaś gratyfikacja, zazwyczaj zarobek czy zadowolenie klienta albo po prostu satysfakcja. Dzisiaj jestem w sytuacji gdzie praca mojego męża jest ważniejsza od mojej, musi skupić się na prowadzeniu firmy, która jest naszym głównym źródłem utrzymania. W czasie kryzysu nie jest to łatwe. Wyprowadziliśmy się tym czasowo z naszymi dziećmi na wieś. Dlatego wszystkie obowiązki domowe spadły na mnie. Ten wpis postanowiłam poświęcić właśnie kobietom, które zajmują się domem, dziećmi i poświęcają się temu w 100%. Mając doświadczenie z obydwóch stron moim zdaniem, te kobiety maja trudniej. Często same się na to decydują i czerpią satysfakcję z takiego życia, ale bezwzględnie jest to praca 24/h, która nigdy się nie kończy. I to praca ciężka… . Na myśl przychodzą mi teraz te wszystkie rozmowy między nami kobietami gdzie pada pytanie: czym się zajmujesz? I wstyd przyznać się, że niczym, bo siedzę w domu, zajmuję się domem. I ja się teraz pytam jak to niczym?! Pasowałoby odpowiedzieć zupełnie inaczej: WSZYSTKIM, zajmuję się wszystkim.

Chodząc do pracy, robiąc karierę jest łatwiej. Naprawdę. Są trudności i czasami mamy ochotę zamknąć się w domu, ale to jest na chwilę, później wracamy do zadań, projektów, rozwoju osobistego. Zawsze też mamy wybór. W domu, zajmując się dziećmi, dbając o dom często tego wyboru nie ma. Nie ma L4, urlopów ani gratyfikacji. Dzień za dniem leci, każdy taki sam. Jest jeszcze jedna kwestia, o której wspomniałam powyżej. „Praca mojego męża jest ważniejsza”. I chociaż w moim kontekście chodzi o tymczasową sytuację związaną z koronawirusem to takiego samego stwierdzenia można użyć w odniesieniu do sytuacji panującej w wielu domach. Jeśli mężczyzna pracuje i utrzymuje rodzinę to często używa się stwierdzenia, że to jego praca jest ważniejsza, a ja nazwałabym to inaczej:W podziwie dla kobiet „siedzących w domu”… Nie ważniejsza a bardziej zauważalna i doceniana. Często praca mężczyzny wymaga od niego dużo mniej wysiłku niż praca kobiety zajmującej się domem. Stereotyp faceta wracającego z pracy i leżącego na kanapie na szczęście odchodzi już do lamusa, ale wciąż jeszcze panuje ten przeklęty stereotyp, że kobieta zajmująca się domem po prostu „siedzi w domu’. Ona nie siedzi! Ja się o tym w ostatnim czasie przekonałam. Mam wrażenie, że wydeptuję codziennie te same ścieżki: pralka, suszarka, kuchnia. Jestem sprzątaczką, kucharką, psychologiem dziecięcym, mediatorem, słuchaczem dla mojego męża, a między czasie usiłuję pisać na bloga i fanpage, które prowadzę. Oczywiście świetnie by było gdybym to wszystko robiła z uśmiechem na twarzy a między czasie znajdowała jeszcze czas na bycie kochanką. Dużo tych ról prawda?  Powiem Wam jedno, mija mi 9 tydzień kwarantanny i ja bym już bardzo chciała wrócić do pracy, żeby trochę odpocząć.

JW-G